تاریخچه
کشف کلاژناز را می توان به اوایل قرن بیستم ردیابی کرد، زمانی که محققان پدیده تجزیه بافت را در موجودات زنده مشاهده کردند. در دهه 1930، دکتر چارلز اچ. بست، فیزیولوژیست کانادایی، برای اولین بار کلاژناز را از کلستریدیوم هیستولیتیکوم، باکتری که می تواند بافت همبند را در زخم های عفونی حل کند، کشف و مشخص کرد. در دهه 1950، دکتر Michael W. E. J. Van Cutsem، دانشمند بلژیکی، کلاژناز را از منابع مختلف خالص سازی کرد و کشف کرد که می توان از آن برای جداسازی سلول ها از بافت ها برای مطالعات بیشتر استفاده کرد.
انواع مختلف کلاژناز
کلاژنازها را می توان بر اساس منابع، خواص آنزیمی و کاربردشان به انواع مختلفی طبقه بندی کرد. در زیر برخی از انواع رایج کلاژناز استفاده می شود:
- کلستریدیوم هیستولیتیکوم کلاژناز: این نوع، از باکتری کلستریدیوم هیستولیتیکوم مشتق شده و رایج ترین نوع مورد استفاده در تحقیقات و کاربردهای بالینی است. این یک مخلوط آنزیمی پیچیده است که حاوی انواع مختلفی از کلاژنازها و همچنین سایر پروتئازها و اجزای غیر پروتئینی است.
- کلاژناز پستانداران: این نوع، از منابع مختلف پستانداران از جمله رت، موش و انسان به دست می آید. معمولاً برای جداسازی سلولی و جداسازی بافت در سیستم های پستانداران استفاده می شود.
- کلاژناز باکتریایی: این نوع، از باکتری های مختلفی مانند سودوموناس آئروژینوزا و استرپتومایسس ترموولگاریس به دست می آید. برای کاربردهای مختلفی از جمله ترمیم زخم، مهندسی بافت و دارورسانی استفاده می شود.
اجزای تشکیل دهنده
کلاژناز یک مخلوط آنزیمی پیچیده است که حاوی انواع مختلفی از پروتئازها از جمله کلاژنازها و اجزای غیر پروتئینی است. موارد زیر برخی از اجزای اصلی این ماده هستند:
- کلاژناز: کلاژناز جزء پروتئاز اولیه کلاژناز است که کلاژن را به قسمت های تشکیل دهنده آن تجزیه می کند.
- سایر پروتئازها: کلاژناز همچنین حاوی پروتئازهای دیگری مانند تریپسین، کیموتریپسین و الاستاز است که دارای فعالیت های پروتئولیتیک مکمل هستند.
- اجزای غیر پروتئینی: کلاژناز همچنین حاوی اجزای غیر پروتئینی مانند یون های کلسیم، منیزیم و روی است که کوفاکتورهای ضروری برای فعالیت آنزیمی آن هستند.
موارد مصرف
این ماده به طور گسترده در کاربردهای مختلف از جمله جداسازی بافت، جداسازی سلولی، بهبود زخم و دارورسانی استفاده شده است. موارد زیر برخی از رایج ترین کاربردها هستند:
- تفکیک بافت: این ماده معمولاً برای تجزیه بافت ها به سلول های منفرد برای مطالعه بیشتر استفاده می شود. در انواع بافت ها از جمله پوست، غضروف، استخوان و کبد استفاده می شود.
- جداسازی سلولی: کلاژناز برای جداسازی جمعیت های سلولی خاص از بافت ها، مانند جزایر پانکراس، سلول های چربی و سلول های اندوتلیال استفاده می شود.
- التیام زخم: کلاژناز با تخریب کلاژن در ماتریکس خارج سلولی و ترویج مهاجرت فیبروبلاست ها و سایر سلول ها به محل زخم، برای ترویج بهبود زخم استفاده می شود.
- دارورسانی: این ماده در سیستم های دارورسانی برای آزادسازی داروها از ماتریس های مبتنی بر کلاژن استفاده شده است.
اطلاعات مفید دیگر
- خواص آنزیمی: کلاژناز متعلق به خانواده ای از آنزیم ها به نام متالوپروتئینازهای ماتریکس (MMPs) است که اندوپپتیدازهای وابسته به روی هستند که می توانند انواع پروتئین های ماتریکس خارج سلولی از جمله کلاژن را تجزیه کنند. کلاژناز می تواند به طور خاص کلاژن نوع I، II و III را بشکند.
- مکانیسم اثر: کلاژناز با شکستن پیوندهای پپتیدی بین اسیدهای آمینه در مولکول کلاژن عمل می کند. این آنزیم ساختار مارپیچ سه گانه کلاژن را هیدرولیز می کند و در نتیجه فیبرهای کلاژن منفرد آزاد می شود.
- تولید: این ماده به طور معمول توسط باکتری هایی مانند کلستریدیوم هیستولیتیکوم تولید می شود که رایج ترین منبع مورد استفاده برای کاربردهای پزشکی و تحقیقاتی است. کلاژناز همچنین می تواند توسط میکروارگانیسم های دیگر مانند گونه های باسیلوس و استرپتومایسس تولید شود.
- خالص سازی: کلاژناز را می توان با استفاده از تکنیک های مختلف از جمله کروماتوگرافی تبادل یونی، کروماتوگرافی ژل فیلتراسیون و کروماتوگرافی میل ترکیبی از سوپرناتانت کشت باکتریایی خالص کرد.
- مقدار مصرف: دوز مورد نیاز کلاژناز برای تجزیه بافت یا بهبود زخم می تواند بسته به نوع بافت یا زخم و همچنین آماده سازی کلاژناز خاص مورد استفاده متفاوت باشد. دوزها معمولاً بر حسب واحدهای فعالیت کلاژناز بیان میشوند که میتوان با استفاده از روشهای مختلفی از جمله سنجش هضم کازئین اندازهگیری کرد.
- عوارض جانبی: این ماده می تواند عوارض جانبی ایجاد کند، به ویژه هنگامی که برای تجزیه بافت یا بهبود زخم استفاده شود. این عوارض جانبی می تواند شامل آسیب بافتی، درد، خونریزی و عفونت باشد. با این حال، خطر عوارض جانبی را می توان با استفاده از دوزها و تکنیک های مناسب و همچنین اطمینان از خلوص بالا و عاری از آلاینده های آماده سازی کلاژناز کاهش داد.
- آنزیم های جایگزین: در حالی که کلاژناز رایج ترین آنزیم مورد استفاده برای تجزیه بافت و بهبود زخم است، از آنزیم های دیگری مانند دیسپاز و تریپسین نیز می توان برای جداسازی بافت ها استفاده کرد. با این حال، این آنزیم ها ممکن است ویژگی های سوبسترا و پروفایل های فعالیت متفاوتی در مقایسه با کلاژناز داشته باشند و ممکن است برای همه کاربردها مناسب نباشند.
به طور کلی، کلاژناز یک آنزیم مهم با طیف گسترده ای از کاربردها در زمینه های مختلف است. توانایی آن در تجزیه کلاژن آن را به ابزاری ضروری برای تجزیه بافت، بهبود زخم و سایر کاربردهای پزشکی و تحقیقاتی تبدیل می کند. با این حال، دوزها، تکنیکها و اقدامات احتیاطی مناسب باید انجام شود تا اطمینان حاصل شود که کلاژناز به طور ایمن و مؤثر استفاده میشود.
صفحات مرتبط:
کاربر ژنیکس –
سلام
لطفاً درمورد پماد کلاژنا و تاثیر آن در درمان سریعتر زخم بستر و زخم عمل جراحی بیماران دیابتی راهنمایی بفرمایید
و نحوه خرید و قیمت آن را بفرمائید
سپاسگزاریم
Admin –
سلام دوست عزیز این محصول آزمایشگاهی هست و کاربرد دارویی برای انسان به شکل پماد ندارد